Patron szkoły - ks. Leon Musielak
Leon Musielak
ur. 23.01.1910 r. w Krzyżanowie - poznańskie, zm. 24.12.1998 r. w Poznaniu.
Prezentacja multimedialna o ks. Leonie Musielaku
Prezentacja upamiętniająca 10-lecie nadania imienia szkole
Prezentacja z okazji XI Dnia Patrona Szkoły
Uczył się w elementarnej Szkole Pruskiej, ale ukończył ją w odrodzonej Rzeczpospolitej Polskiej. Zafascynowany zawodem nauczyciela i wychowawcy w następnym etapie edukacji wybrał Seminarium Nauczycielskie w Lesznie, a w 1926 roku przeniósł się do Salezjańskiego Zakładu w Lądzie. W 1929 roku rozpoczął nowicjat Salezjański w Czerwińsku. Po maturze został studentem Uniwersytetu Poznańskiego na polonistyce. W Poznaniu prowadził salezjańskie oratorium i świetlicę dla młodzieży. W 1937 roku po ukończeniu polonistyki Leon Musielak rozpoczął studia teologiczne w Krakowie. We wrześniu 1939 roku jako kleryk dostał się do niewoli sowieckiej i został uwięziony w obozie w Kozielsku. Cudem ocalony wrócił do Polski i kontynuował studia teologiczne. W maju 1943 roku został wyświęcony na kapłana. Od stycznia 1945 roku pracował w Zakładzie Salezjańskim w Oświęcimiu jako kierownik kursu przygotowawczego do gimnazjum. W 1952 roku został skazany na pięć lat więzienia za głoszenie prawdy historycznej, w tym o zagładzie oficerów polskich w rosyjskich obozach. Po odbyciu kary wrócił do Oświęcimia i pełnił obowiązki dyrektora Salezjańskiego Zakładu na Zasolu. Następnie był proboszczem w Miłoradzicach i Lublinie. Od 1973 roku do 1984 roku pracował w Witowie.
W czasie pobytu w Witowie głosił w swoich kazaniach prawdę historyczną, o której w czasach komunistycznych nie było wolno mówić i pisać, dlatego często na celebrowana przez niego mszę przybywali wierni z okolicznych miejscowości. Jako Salezjanin ks. Leon czerpał inspiracje od św. Jana Bosko do nauki, pracy, krzewienia kultury, patriotyzmu, sportu, zabawy i wypoczynku. Wychowankowie z Witowa do dziś wspominają wycieczki po całym kraju z ks. Leonem, który reaktywował także parafialna orkiestrę dętą i podjął wiele innych inicjatyw. Ze względu na swe zasługi dla społeczności Witowa ks. Leona Musielak został wybrany na patrona szkoły.
W 1984 roku ks. Musielak został oddelegowany do Szczyrku, a następnie pojechał do Poznania, gdzie prowadził prace przygotowawcze procesu beatyfikacyjnego „piątki poznańskiej", czyli pięciu wychowanków Oratorium Salezjańskiego, którzy zginęli męczeńsko z rąk okupanta niemieckiego w czasie II wojny światowej.
____________________________________________________
Historia Szkoły
1873
Decyzja Krajowej Rady Szkolnej we Lwowie dotycząca utworzenia szkoły w Gminie Witów.
1889
Szkoła w Witowie rozpoczyna działalność w prywatnym domu; kierownikiem szkoły zostaje Władysław Nalepka.
1890
Na potrzeby szkoły zostaje wybudowany mały budynek drewniany.
1892
Niewielka rozbudowa budynku szkolnego (do dyspozycji nauczycieli są większe pomieszczenia lekcyjne).
1926
Funkcję kierownika szkoły obejmuje Karolina Sochówna.
1931
W związku ze zwiększającą się liczbą uczniów w sąsiedztwie szkoły zostaje wynajęta kolejna sala lekcyjna.
1933
Utworzenie Koła Młodzieży Ludowej, zadaniem którego jest organizowanie wydarzeń związanych z życiem szkoły, regionu i Polski.
1939 -1945
Mimo trudności związanych z wybuchem wojny i okupacją wojsk niemieckich udaje się prowadzić zajęcia lekcyjne w ograniczonym zakresie.
1950
Kierownikiem szkoły zostaje Gizela Majchrowicz. Powstaje Góralski Zespół Artystyczny
1951
Budynek szkoły i wynajęta sala lekcyjna nie zapewniają odpowiednich warunków do nauki. Rozpoczyna się rozbudowa szkoły.
1956
Uroczyste odebranie nowego budynku szkoły. Budynek jest zelektryfikowany; do dyspozycji uczniów jest mała sala gimnastyczna. Na poddaszu znajdują się mieszkania dla nauczycieli.
1968
Kolejnym kierownikiem szkoły zostaje Franciszek Jankowski.
1973
Do Witowa przybywa ksiądz Leon Musielak – przyszły patron szkoły.
1975
Na stanowisko dyrektora szkoły zostaje powołana Halina Kociubińska.
1982
Kolejnym dyrektorem szkoły zostaje Helena Solarczyk.
1992
Fotel dyrektora szkoły obejmuje Wiesława Gacek.
1999
Uroczyste otwarcie nowo dobudowanej części szkoły. W wyniku reformy oświaty powstają sześcioklasowa szkoła podstawowa i trzyletnie gimnazjum.
2001
Utworzenie Gimnazjum w Witowie do którego uczęszczają uczniowie z Witowa i Dzianisza (tylko przez trzy miesiące). Dyrektorem szkoły zostaje Agnieszka Maryniarczyk. Reorganizacja szkoły skutkuje powrotem uczniów szkoły podstawowej do Witowa. Gimnazjaliści z Dzianisza powracają do swojej macierzystej szkoły.
2002
Powstaje Zespół Szkół Gimnazjum i Szkoła Podstawowa w Witowie.
2006
Uroczyste nadanie imienia ks. Leona Musielaka Zespołowi Szkół w Witowie i poświęcenie sztandaru.
2010
Uroczyste otwarcie hali sportowej.
2016
Jubileusz dziesięciolecia nadania imienia ks. Leona Musielaka Zespołowi Szkół w Witowie.
2017
Kolejnym dyrektorem Zespołu Szkół w Witowie został p. Leszek Szlachtowski.
2019
W wyniku kolejnej reformy oświaty ostatecznie wygaszono gimnazja. Zespół Szkół w Witowie zamieniono na Szkołę Podstawową w Witowie.
Historia Witowa
Powstanie Witowa
Pierwsza wzmianka o istnieniu osady w górnym brzegu rzeki Czarny Dunajec, na drodze wiodącej z Nowego Targu i Czarnego Dunajca do tatrzańskich kopalni, pochodzi z 1606 roku. Początkowo osada była przysiółkiem należącym do Chochołowa. Stanisław Witowski planował założenie na Podhalu drugiego obok Nowego Targu miasta. Na cześć Zygmunta III Wazy miało nosić nazwę Zygmuntowo.
Ostatecznie do założenia miasta nie doszło, gdyż Stanisław Witowski wkrótce odszedł z urzędu starosty, a Mikołaj Komorowski, który go zastąpił, nie był zainteresowany kontynuowaniem akcji osadniczej. Z istniejącej osady powstała wieś, która przyjęła nazwę od nazwiska zasłużonego dla kolonizacji Podhala starosty Witowskiego.
Starosta Komorowski był awanturnikiem i złym gospodarzem. Dążył wyłącznie do osiągania własnych, maksymalnych zysków. Taka polityka doprowadziła do masowego opuszczania gospodarstw przez chłopów. Inną formą obrony ludności przed nadużyciami starosty było występowanie przeciw niemu sołtysów i włościan do sądów referendowskich. Sądy z reguły wydawały wyroki korzystne dla poddanych, ale Komorowski nie zamierzał ich respektować i nadal krzywdził ludność Podhala. Dlatego w 1630 roku wybuchł bunt przeciwko niemu.
W początkowym okresie wieś rozwijała się powoli. W 1638 roku wymieniono zaledwie trzech zarębników (gospodarz posiadający 25 mórg ziemi) i czterech nowaków zamieszkujących Witów.
Czasy zaborów
Już w 1769 roku Austria zagarnęła starostwo spiskie, a w 1770 czorsztyńskie, sądeckie i nowotarskie. W 1773 roku Nowotarszczyznę wcielono do Galicji.
Dobra królewskie na Podhalu i w Tatrach zostały włączone do austriackich dóbr kardynalnych. Począwszy od 1811 roku tereny te rząd austriacki wyprzedawał w ręce prywatne. 29 maja 1819 roku sekcję witowską zwaną też czarnodunajecką (Witów, Czarny Dunajec, Podczerwone, Chochołów, Ciche, Wróblówka i Dzianisz) zakupił Jan Pajączkowski. W 1821 roku odsprzedał ją ks. Józefowi Szczurkowskiemu, który nabył ją za pieniądze powierzone mu przez osiemdziesięciu trzech chłopów, ale zaintabulował (wpisał do ksiąg wieczystych) na swoje nazwisko. Był to początek wieloletnich sporów i procesów sądowych prowadzonych przez górali w celu odzyskania zakupionych dóbr. Wreszcie w 1867 roku chłopi wygrali proces, a w 1869 otrzymali na własność zakupione w 1821 roku ziemie. W ten sposób powstała Wspólnota 7 Wsi.
Ważnym wydarzeniem w historii Witowa było powstanie chochołowskie (insurekcja pod Tatrami), którego inicjatorami byli:
- Jan Kanty Andrusikiewicz (organista i nauczyciel z Chochołowa)
- Ks. Józef Leopold Kmietowicz (wikary z Chochołowa)
- Ks. Michał Głowacki (wikary z Poronina)
- Maciej Goslar (poeta i emisariusz, który prowadził na Podhalu działalność spiskową)
W sobotę 21 lutego 1846 roku rozpoczęły się walki, w których udział wzięli górale z Chochołowa, Witowa i Dzianisza. Niestety Austriacy oszukali chłopów z Czarnego Dunajca i wykorzystali ich do tłumienia powstania, które ostatecznie zakończyło się 23 lutego. W powstaniu udział wzięło 33 chłopów z Witowa (co stanowi 27% wszystkich uczestników insurekcji).
W czasach zaborów stan oświaty na Podhalu był niski. Przede wszystkim było mało szkół, co bardzo ograniczało dostępność wykształcenia. Najbliższe szkoły, do których mogła uczęszczać młodzież z Witowa, na przełomie XVIII i XIX wieku znajdowały się w Czarnym Dunajcu i Nowym Targu. Dopiero w 1826 roku powstała szkoła parafialna w Chochołowie i Witów został włączony do tamtejszego obwodu szkolnego. W 1875 roku powołano szkołę w Witowie, ale pracę rozpoczęła ona dopiero w 1889 roku. Pierwszym nauczycielem był Ignacy Szpądrowski. Początkowo lekcje odbywały się w wynajętym budynku, w 1890 roku wybudowano jednak drewniany budynek z jedną salą lekcyjną i mieszkaniem dla nauczyciela.
W 1907 roku powołano w Witowie Ochotniczą Straż Pożarną, a w latach 1910 – 1913 prowadzono budowę kościoła.
Koniec panowania austriackiego i czasy II Rzeczpospolitej
I wojna światowa (lata 1914 – 1918) odbiła się mocno na losach mieszkańców Skalnego Podhala, choć nie prowadzono w tym rejonie bezpośrednich działań militarnych. Kilku mężczyzn z Witowa zostało powołanych do armii austriackiej, byli i tacy którzy wstąpili do Legionów.
Po odzyskaniu niepodległości przez Polskę (11 XI 1918 roku) ważną sprawą dla władz i ludności było ustalenie przebiegu granicy polsko - czechosłowackiej. Dla górali przebieg granicy i charakter stosunków z Czechosłowacją miał wymiar nie tylko polityczny, ale przede wszystkim gospodarczy. Witowianie np. dzierżawili, a nawet wykupywali polany po wschodniej części Orawic i wypasali tam bydło oraz owce. Wszelkie utrudnienia przy przekraczaniu granicy godziły w ich żywotne interesy.
10 lutego 1920 roku odbyła się w Nowym Targu uroczystość zaślubin Podhala z morzem. Sporządzony wówczas „Akt zaślubin” podpisał w imieniu Witowa wójt Józef Tylka.
II WOJNA ŚWIATOWA I CZASY PRL
Wiosną 1939 roku Oddział II Sztabu Głównego Wojska Polskiego przystąpił do organizowania na Podhalu grup partyzancko-dywersyjnych, których zadaniem miały być działania dezorganizujące na tyłach wroga. Jedna z takich grup powstała na terenie Witów-Chochołów, a jej dowódcą był prawdopodobnie Andrzej Fronczysty Kusztyon. Dywersja pozafrontowa stała się zalążkiem konspiracji.
Już 1 września 1939 roku Witów, Czarny Dunajec, Zakopane i Nowy Targ zostały zajęte przez okupantów.
Niezwykle dotkliwym elementem niemieckiego terroru był wywóz Polaków w wieku 16 – 17 lat do Niemiec. Z Gminy Chochołów, do której od 1936 roku należała Witów, wywieziono około 140 osób.
Już w październiku 1939 roku Niemcy przystąpili do organizowania „Goralenvolk”. Akcja miała na celu rozbicie jedności społeczeństwa polskiego przez wyodrębnienie z niego „narodu góralskiego” o rzekomo germańskim pochodzeniu, który miał podjąć współpracę z okupantem. Na wodza tego haniebnego tworu wybrano Wacława Krzeptowskiego. W najbliższym otoczeniu Krzeptowskiego znalazły się przynajmniej dwie osoby z Witowa. Jednakże większość mieszkańców Witowa, jak i Podhala potępiała kolaborację.
Ruch oporu na Podhalu zaczął się tworzyć już we wrześniu 1939 roku. Szczególną rolę odegrała w konspiracji na Podhalu Konfederacja Tatrzańska. Prowadziła ona działalność wywiadowczą, sabotażową oraz partyzancką. Za najważniejsze zadanie uznała walkę z „Goralenvolkiem”.
Pod koniec wojny działało w Tatrach kilka grup partyzanckich. Toczyły zacięte walki m.in. w rejonie Dolin Kościeliskiej i Chochołowskiej, podczas których spłonęły schroniska na Hali Pisanej, na Hali Pysznej i w Dolinie Chochołowskiej.
W ostatnich dniach stycznia 1945 roku Podhale zostało wyzwolone.
W 1962 roku w ramach powszechnej elektryfikacji został zelektryfikowany Witów.
Od 1973 roku na terenie Witowa przebywał ks. Leon Musielak, który swoimi kazaniami ściągał do Witowa mieszkańców Zakopanego i okolicznych wiosek. Kapłan cały czas głosił prawdę historyczną o „cudzie nad Wisłą”, o Katyniu, którego cudem uniknął i historii latami fałszowanej przez komunistów. Był również opiekunem ministrantów, wznowił działalność orkiestry dętej i zapoczątkował góralską kapelę smyczkową.
W 1984 roku ks. Musielak został przeniesiony do Szczyrku.
23 czerwca 1983 roku Witów miał zaszczyt gościć papieża Jana Pawła II, który będąc w Ojczyźnie, odwiedził Tatry i parafię Witów, lądując helikopterem na Polanie Siwej. Do Doliny Chochołowskiej Ojciec Święty przyjechał bryczką na spotkanie z Lechem Wałęsą w schronisku, w tragiczny dla Polski czas stanu wojennego (od 13 grudnia 1981 roku).
Papieża gościł baca z Witowa, Andrzej Gal „Zięba”, który jako jedyny miał jeszcze pozwolenie na bacowanie i wypas w Dolinie Chochołowskiej.